Aan de hand van digital stories delen mensen met een leefloon hun verhaal. Doorheen het traject komt een krachtige groepsdynamiek op gang. Collectief Cartach is geboren.
Cartach, Brussels dialect, verwijst naar ‘vrank en vrij spreken’. Collectief Cartach wilt inbreken op de heersende beeldvorming van “de leefloner”, als een “profiteur”, een “luierik” in de “hangmat” van de verzorgingsstaat. Die heersende beeldvorming is niet onschuldig. Ze hakt bikkelhard in op het zelfbeeld van de mensen in kwestie en ondermijnt het draagvlak voor het sociaal vangnet.
Het sociaal beleid van de afgelopen decennia heeft de toekenning en het behoud van een uitkering steeds meer gekoppeld aan individuele inspanningen van rechthebbenden. De teneur is vandaag steeds meer dat enkel zij die hun best doen nog in aanmerking komen. Alsof armoede in de eerste plaats te wijten is aan het gedrag van mensen.
Collectief Cartach tekent verzet aan tegen een voorwaardelijk sociaal beleid. Het sociaal vangnet in België hebben we te danken aan decennia van sociale strijd. Cartach engageert zich in deze strijd.
Het collectief wilt de kwetsbare positie van mensen met een leefloon versterken. Hun stem, hun ervaringen, hun kennis, hun noden, hun leed en hun dromen zijn te afwezig in de totstandkoming van OCMW-beleid en praktijk. Maar ook in het publiek debat is hun stem afwezig. Collectief Cartach wilt de impact van OCMW-beleid op de leefwereld van mensen met een leefloon zichtbaar en bespreekbaar maken. Ze wilt andere rechthebbenden mobiliseren om hun stem te laten horen.
Kom hier meer te weten over Collectief Cartach.
De deelnemers aan dit traject werden ondersteund door Odisee Hogeschool en opbouwwerkers van BASkuul, Samenlevingsopbouw Brussel.
Ondanks de ups en downs van het leven, blijft hij geloven dat beproevingen overkomelijk zijn en blijft hij optimistisch van aard. Hij kan het onevenwicht en de hybriditeit in de OCMW-hulpverlening moeilijk verteren. Maar hij geeft nooit op.
Mijn naam is Chantal Jeanne Gierech. Ik hou van schilderen, tekenen, schrijven en theater. Ik hou ervan om mijn innerlijke tuin te verfraaien met deze magische rituelen… Gewoon voor het plezier van een lang stil gedicht, geschreven voor mij… door mij. In feite herbron ik mezelf vanbinnen om alles te geven naar buiten. Ik voel de vitale noodzaak om samen te werken met integere maatschappelijk werkers en rechthebbenden die vastbesloten zijn om uitsluiting te bestrijden, binnen een kader van transparantie, gelijkwaardigheid, solidariteit en respect voor mensenrechten. Dit alternatief van co-creatie met gelijkwaardige partners, is het pad dat ik – uit eigen vrije wil – verder wil bewandelen.
Ze zet zich al tientallen jaren in voor de bestrijding van uitsluiting. Haar engagement wordt gevoed door een diep gevoel van onrechtvaardigheid en een sterke wil om die aan te pakken. Als opbouwwerkster bij project BASkuul werd ze getuige van een beleid van twee maten en twee gewichten. Ze is bezorgd over al diegenen die door de mazen van het laatste vangnet vallen. Ze dacht dat het laatste vangnet gegarandeerd was. Met haar inzet weeft zij zelf een vangnet voor al wie haar pad kruist.
De kloof tussen de heersende beeldvorming van “de leefloner” en de realiteit van mensen met een leefloon zorgt voor kortsluiting in het hoofd van Floor. De realiteit die ze leerde kennen als opbouwwerkster bij BASkuul is heftig. Mensen hebben meestal slechte of helemaal geen huisvesting, lijden onder voortdurende (financiële) stress, zien weinig perspectief op een betere toekomst en ervaren weinig grip op die toekomst. Ze voelen zich uitgesloten van het “normale” circuit, uitgerangeerd, als tweederangsburgers. Samen met haar collega’s van BASkuul, ondersteunt Floor mensen met recht op leefloon om volwaardig burgerschap te claimen.